ثمرات سكوت بسيار ارزشمند هستند. آن كس كه اين ثمرات را مي چشد پيوسته در آرامش است، كارها را با ملايمت، آهستگي و خاموشي انجام و زمان را به دعا و استراحت اختصاص مي دهد. او در سكوت ساكن مي شود، سكوت را تعليم مي دهد و در سكوت ترديدهاي بسياري را مي زدايد از اين روست كه آشنايان راز سخن نمي گويند.

آنها كه نمي دانند به سخن گفتن علاقه مندند، آنها افراد تهي هستند كه فقط شيفته پرگويي و مجادله اند.

برگرفته از كتاب « هر ورز به سوي تو ميايم» جي پي يوواني ترجمه فريبا مقدم

آنهايي كه سكوت را شناخته اند خوب مي دانند تنها راه تقويت آگاهي واقعي انسان سكوت است. تنها در سكوت است كه شما مي توانيد از اسارت و قيد و بند عادت هاي دنيايي و وابستگي هاي آن خارج شويد، از آنچه واقعاً وابستگي هاس غيرضروري است.

تفكر و تعمق يعني چه؟ تفكر و تعمق عميق، شناسايي راز گل سرخ نيست بلكه غوطه ور شدن در افسون گل سرخ است. با اندكي تعمق مشخص است كه وظيفه ما يافتن چراهاي نامحدود ذهني نيست بلكه فقط و فقط  شناخت ساده خدا از روي نشانه هاي اوست و عقل و ذهن ما توان و انديشه ي چراهاي شناخت خدا با سبك عجيب و غرب ما را ندارد.

عقل و خرد بيشتر براي زندگي روزمره و حل مشكلات ملموس زندگي طراحي شده است. آنچه بال اصلي رستگاري ماست تفكر و تعمق عميق در جهت سرسپردگي بيشتر به خالق هستي است تا آنچه دارد راحت به ما هديه كند. او منبع بي پايان تمام نعمات و بركات در هستي است.

اين تفكر و تعمق عميق در قالب سرسپردگي با سكوت حاصل مي شود. پس در مدح سكوت هر چه بگوييم كم گفته ايم. در هر مجلسي بيشتر توجه افراد بر كساني است كه ساكت تر هستند. افراد ساكت بيشتر جلب توجه مي كنند و بيشتر احترام مي آفرينند. افراد ساكت بدون هيچ گونه كنش يا واكنشي مبادي آدابند و ادب مشخصه اصلي آنهاست.

افراد ساكت بدون اينكه هزينه اي كنند در بين مردم احترام دارند. البته بعضي جاها بايد از زبان استفاده كرد ولي به جا و شايسته و به موقع. زياد حرف زدن باعث مي شود كه گفته هاي ما از روي عقلانيت نباشد زيرا وقتي باقي نمي ماند كه آنها را پالايش كنيم. گفته هاي ما قبل از اينكه گفته شوند بايد پالايش شوند اگر بخواهيم هميشه پالايش كنيم بيشتر وقتها موفق به حرف زدن نمي شويم و به راحتي در بين مردم وجهه پيدا مي كنيم. اين است كه مي گويند همه چي در دسترس است و ما فقط بايد جمع كنيم كه در اينجا بايد احترام جمع كنيم.

در عرف مرسوم تعداد كساني كه از روي گفتار بي ادب شناخته مي شوند بسيار بيشتر از كساني است كه از روي ذهن خواني و زبان تن، بي ادب شناخته مي شوند. پس سكوت چه نعمت بزرگي است و ما بايد تلاش كنيم اين عادت خدايي را در خود تقويت كنيم.